GR5 Gmünd (Luxemburg) - Hellange
17 t/m 25 september 2003
Wat gaat een jaar toch snel voorbij……
Het lijkt nog maar een paar weken geleden dat we daar in
dat huisje in de Belgische Ardennen zaten en dagelijks een etappe liepen van het Ardense traject van de GR5. En al snel hadden we Luxemburgse grond onder de
voeten. Het eindigde toen eigenlijk wat tragisch met een zieke Marian. Die er
overigens weer helemaal bovenop is gekomen (de auto niet, die is al reeds
vermalen en misschien gerecycled tot een Smart of zoiets) en ons dit keer om
heel andere reden in de steek liet; ze gaat eerdaags een paar weken wandelen in
de Himalaya. Kijk, dat is het betere werk.
Trudy had een gebrek aan vakantiedagen, Rob had het te druk en zo waren er nog
meer redenen om niet te gaan.
Gijs en ik vonden dat het toch tijd werd om het project voort te zetten, dus in
het voorjaar werd het plan al gesmeed om in september 2004 bij de brug van Gmünd,
aan de rivier de Our in Luxemburg, verder te gaan.
Dit keer niet met een huis als basis, maar een combi van jeugdherbergen en een
hotel.
Maar onze allereerste overnachting vond plaats bij ons vaste B& B adres in
Brunssum (Rob, nog bedankt).
De vrijdag van vertrek was een stralende dag en de weerdeskundigen deden volop
beloften van mooi najaarsweer dat alleen nog maar mooier zo worden (maar goed
dat ze op een geheim adres wonen, die lui, want anders waren ze allang van kant
gemaakt wegens het niet nakomen van die beloften).
Bij wegrestaurant de Lucht was het ontmoetingspunt. En dat was een hele toer om
daar te komen, met die vrijdagmiddagfiles. Maar goed, daarna was er geen vuiltje
meer aan de lucht (ha ha) en zelfs bij Eindhoven liep het gesmeerd.
Rob gaf ons die avond een rondleiding door het uitgaanscentrum van Brunssum…..
Je snapt dat we daar gauw mee klaar waren…. In ieder geval was het eten bij de
Griek heerlijk.
Onze gastheer had ons gewaarschuwd dat hij meestal al om 6 uur naast zijn bed
staat om aan het werk te gaan. De realiteit was anders….. Gijs en ik waren om
half 8 kant en klaar voor het ontbijt, maar uit de kamer van de gastheer klonk
nog luid geronk. Het was wel sneu om hem wakker te maken, maar ach, hij moest er
toch echt uit, want om 9 uur komt oma meestal even buurten en dan moest alles
aan kant zijn.
Met een uitgebreide routebeschrijving onder de arm vertrokken wij om 8.45
richting Aken, om via Verviers en St. Vith Luxemburg te bereiken.
Een spannende rit, want Gijs was er niet zeker van of hij voldoende benzine aan
boord had om Luxemburg te halen en onderweg was er geen enkele tankmogelijkheid.
Bij elke keer bergafwaarts haalde ik opgelucht adem en bij elke stijging was het
weer afwachten of hij het zou halen.
Maar de beloning was groot: vooroorlogse benzineprijzen en een tot aan de rand
gevulde tank.
Nog een half uurtje en we waren in Vianden. Met dat prachtige kasteel. Het
schijnt wel met veel fantasie en weinig gevoel voor de werkelijkheid
gerestaureerd te zijn, maar ik was toch onder de indruk. Mede door de
fantastisch dominerende ligging op een heuvel midden in het stadje.
Eerst maar eens op zoek naar de jeugdherberg. Dat kon toch niet moeilijk zijn in
zo’n poppestadje. Maar alles wat makkelijk is maakt een mens zelf soms moeilijk,
dus…..
Het was een hele zoektocht en om een lang verhaal kort te maken, we bleken er al
direct bij aankomst in Vianden voor de deur te hebben gestaan, alleen stond er
niks op en waren ze op dat moment, zoals een echte jeugdherberg betaamt,
gesloten. Vandaar dat wij door het stadje heen en weer reden tot we erbij
neervielen.
We waren aan koffie toe en daarna aan wandelen. Daar kwamen we tenslotte voor.
Op het terras bleek dat Vianden een geliefd oord is bij Nederlanders; de
plaatselijke bevolking verstaat je zonder meer en “de koffie is bruin”.
Dagelijks zouden we de autotruc toepassen, daarom waren we ook met 2 auto’s
gegaan. Er zijn wandelaars die het anders oplossen, maar mij beviel dit prima.
Dus: 1 auto in Vianden, met de andere naar Gmünd en aan het einde van de dag
vanuit Vianden de andere auto weer ophalen.
Om kwart over 12 waren de veters gestrikt en de eerste foto’s gemaakt en werden
de eerste stappen richting Nice gezet.
Een weergaloos mooie dag was het: strakblauwe lucht, leuke dorpjes onderweg
(vooral Stolzembourg, waar dat weekend een herfst-plantenmarkt werd gehouden
waar ook het nodige te eten en te drinken werd aangeboden. Daar gingen wij stoer
aan voorbij, er moest tenslotte ook eens gelopen worden.
Een pittig stuk die dag, veel steil stijgen en dalen, en dat werd alleen maar
meer door verkeerd te lopen.
De thermosflessen van Gijs met heet water en een voorraad theezakjes bleken een
schot in de roos te zijn. Tezamen met de vele bankjes die er overal waren, was
dat goed voor menig relaxte rustpauze. Want we waren na Stolzembourg niks meer
tegen gekomen in de vorm van terras of zo.
Wel nog een paar fabelachtig mooie uitzichtpunten. En als daar dan ook een bank
stond was het zalig toeven.
Die avond verbleven we in de jeugdherberg en dat was een aangename verrassing!
Pas totaal opgeknapt, voorzien van mooie douches, modern meubilair en een leuke
eetzaal (alleen de beheerdame moet nog een opknapbeurt krijgen en haar venijnige
waakhond moet eens op cursus). We hadden slaapzalen voor ons alleen. Das fijn,
een 12p kamer helemaal voor jezelf. Dus uitgebreid alles neerzetten, ophangen en
breeduit liggen. Complimenten, Vianden!
De maaltijd werd genuttigd bij de Italiaan, altijd goed voor de benodigde
koolhydraten.
Na afloop nog even afgedaald tot aan de rivier en geconcludeerd dat Vianden leuk
is op doorreis maar nou niet echt voor een lang weekend shoppen.
De sterrenhemel beloofde veel goeds voor de volgende dag…..
Totdat het s’nachts dus met bakken uit de hemel begon te vallen!
Dat hield op voor zonsopgang en de flarden wolken die in het dal hingen waren
eigenlijk best mooi.
Tot op de tanden gewapend met regenkleding, gamaschen, paraplu en natuurlijk
weer thermosflessen en theezakjes, konden wij de route direct bij de
jeugdherberg beginnen. (eerst autotruc natuurlijk).
Het ging naar goed Luxemburgse gewoonte weer direct in stijgende lijn naar
boven.
Ik denk dat we deze week bijna net zoveel verticaal als horizontaal gelopen
hebben, en dat is dan ruim 150 kilometer.
Mensen, wie had er gedacht dat
er in zo’n klein landje met zulke lage bergen zoveel te stijgen viel? Nu zijn
wij best wel geoefende wandelaars en we hadden geen spierpijn, maar toch….. wel
af en toe buiten adem!
Deze dag bereikten we de
laatste bladzijde van het Ardennen traject. Een mijlpaal dus. Appeltaart dus.
Was er nergens!! De enige
gelegenheid waar iets te consumeren viel was een triest café in Gilsdorf, maar
meer dan koffie en alcohol hadden ze niet.
Dat hielden we dus nog tegoed.
We waren verder tevreden met
mooie uitzichten, fraaie bossen, paddestoelen en fantaseerden taart bij de
bramen die we aten.
Boekje 2 werd ingewijd, een
boekje dat ons naar Schirmeck moet leiden. En dat duurt 440 km. Dus nog even wat
voor de boeg. Inmiddels hadden we er sinds Visé 190 km opzitten. Maar Nice is
voorlopig nog niet in zicht. Gijs twijfelt of we er ooit komen. Maar ik maak me
niet druk. Als je er eenmaal bent, is het voorbij, dus kan je er maar beter
voorlopig nog niet zijn. Het onderweg zijn is vaak leuker dan het arriveren.
Na de mistflarden van de
ochtend was het weer aardig opgeknapt en eigenlijk was het de hele dag
behoorlijk zonnig en warm.
De hele week boften we met het
weer, zeker toen we later verhalen hoorden over een regenachtig Nederland, waar
men dacht dat we het wel zouden opgeven met dat slechte weer (denk hierbij nog
even aan de voorspelling van Krol). Wat slecht weer? Niks slecht weer! Slechts
een ochtend een redelijk miezerig regentje, maar zover was het nog niet.
Die avond mochten we voor de 2e
keer overnachten in onze 1 persoonskamers en we wreven al in onze handen bij de
gedachte dat zoiets ons in Echternach weer te wachten zou staan, en dat voor een
heeeeeel voordelig prijsje!
Maandagochtend was de autotruc
wat lastig in verband met diverse wegwerkzaamheden en daaruit voortvloeiende
omleidingen. Het was dan ook al half 11 toen we gingen lopen. Dit keer vonden we
naast struiken vol bramen ook de nodige pruimenbomen, dus deden wij net als
Jantje.
We kwamen Klein-Zwitserland
binnen. Ik kende het nog van heeeeel lang geleden en vond het eigenlijk mooier
dan dat het in mijn herinnering was geweest. Sprookjesachtig, spookachtig,
mysterieus, onwezenlijk.
Het mooie was dat het er zo
ontzettend stil was. Dat zal vast tijdens het hoogseizoen anders zijn. Tot nu
toe waren we nog geen levende wezens tegengekomen tijdens het wandelen (wat doen
in vredesnaam dan al die toeristen die in Vianden op de terrasjes zitten?), hier
in dit gebied was het dus relatief druk, met 2 tegenliggers per uur.
Klein-Zwitserland biedt de
wandelaar heel veel: ook weer stijgen en dalen natuurlijk, maar daarnaast geeft
het een gevoel van oer-natuur (daar dacht Gijs anders over, maar die had dan ook
deze zomer het enige Europeesche oerbos in Polen betreden), maar alles op
menselijke maat. Het is behoorlijk gecultiveerd, maar op een of andere manier
doen al die rots-traptreetjes toch heel natuurlijk aan.
En dan die bemoste kloven en
bomen…. Schitterend! Ik met veel fantasie had de kabouters allang ontdekt, maar
zelfs Gijs, met geen fantasie, zag ze volgens mij ook tussen de boomwortels
rennen.
Gelukkig liepen we die dag
niet door naar Echternach, zodat we de volgende dag nog een keer van al dat
moois zouden kunnen genieten.
Tsja….. Echternach….. dat wil
zeggen….. de jeugdherberg….
Als je eens echt een keer op
de nostalgische toer wil gaan en helemaal, maar dan ook tot op het bot, terug
wil in de tijd dan is de jeugdherberg Echternach een aanrader!
Allemensen… wat een tent!
Een prima beheerder, die als
hobby heeft legpuzzels maken en daarvoor dan ook regelmatig het loket een uurtje
sluit en dan vergeet de doucheruimte te openen. Die ook dacht dat we een dag
later kwamen, terwijl hij zelf de reservering had gemaakt. Die ons naar de 2e
verdieping stuurde, in weer een hele lege herberg, dus waarom niet op de eerste
verdieping? Maar het was verder een beste man. Best een lekker ding trouwens.
Maar die jeugdherberg zelf…..
Daar was sinds de jeugdbeweging van de jaren 30 (haast) niets veranderd! Douches
zoals bij een voetbalclub – met zijn allen tegelijk in 1 grote ruimte (maar ja,
ik was alleen, dus niemand kon mijn rug inzepen, bovendien waren de douches niet
open), versleten zeil op de grond, tegeltjes aan de muur van voor de oorlog en
een geur van petroleum.
Echt uniek in zijn soort,
waarschijnlijk alleen nog in voormalig Oostbloklanden is zoiets nog te vinden.
Dus eigenlijk moet dit als monument van voorbije tijden bewaard blijven.
Behalve wij, was er nog een
Belgisch echtpaar, die al hun hele leven in jeugdherbergen vakantie vierden. Ze
waren geroutineerde jeugdherbergers, kookten zelf en voelden zich er helemaal
thuis.
Het waren 2 bezienswaardige
personen, ook helemaal gekleed als echte jeugdherbergers van vroeger, zal ik
maar zeggen. Het meeste fascineerde me nog de manier waarop de vrouwelijke helft
van het echtpaar haar eten naar binnen werkte. Al haar ledematen deden mee.
Vooral als ze kauwde deden de spieren van het hele gezicht goed hun werk, het
voorhoofd, de oren, de kin….alles kauwde mee. En dan het uitlepelen van een
verpakking honing! Kostelijk. Een theelepeltje werd beetgepakt, de tenen bewogen
mee, de tong hing uit de mond van inspanning en na afloop werd het lepeltjes
grondig schoongelikt.
Echt iets voor in een film van
Bert Haanstra. 
Het hele gebeuren in en om de
jeugdherberg deed me trouwens denken aan een zwart-wit film.
Alles bij elkaar had ik de 2
overnachtingen hier voor geen goud willen missen. Een hele aparte belevenis.
Voor het avondeten vonden we
weer een Italiaan en de avond erna een Portugees.
Opvallend hoeveel Portugezen
er in Luxemburg zijn, zeker in het zuidelijke deel, maar ja, dat ligt dan ook
daar dichterbij. Volgens Gijs zijn er veel Portugezen in de bouw werkzaam in
Luxemburg en die willen natuurlijk ook eten en drinken. Zoiets zal het wel zijn.
En als dan een Portugese
kroegbaas is die Italiaans spreekt, een Poolse vrouw heeft en bovendien zijn
toiletten alleen maar toegankelijk heeft gemaakt via de kegelbaan, dan begin je
toch wel te denken dat je door de spiegel van Alice in Wonderland bent gestapt.
Dinsdag mochten we het
Müllerthal weer in, het laatste deel van Klein-Zwitserland.
Om vervolgens weer door
Echternach te komen. Nu zagen we het overdag in volle glorie en was het een
bedrijvig stadje, ook weer vol Nederlandse toeristen.
We moesten natuurlijk even de
Willibrord-basiliek in. Tenslotte liepen we dit pad als uitvloeisel van het
Pelgrimspad, komende uit Amsterdam, via diverse Pelgrimsoorden.
En maar hopen dat de
opgestoken kaarsjes de gebeden naar boven zouden begeleiden en dat die uitkomen.
Een stuk liepen we vervolgens
langs de oever van de Sûre, waar de Our inmiddels in was uitgekomen. We
verbaasden ons over de grote hoeveelheid (vaak onaantrekkelijke) campings langs
de rivier. Verder zuidelijk, langs de Moezel, waren de campings veel smeuïger.
Inmiddels waren we in het
meest oostelijke stuk van Luxemburg aangekomen. Zo heb je dat tijdens zo’n
wandeling vaak…… Het hoogste punt, het steilste stuk, het meest vermoeiende
traject, de regenachtigste dag, de zwaarste dag en nu dus het meest oostelijke
deel van Luxemburg.
Het eindpunt daar was
Moersdorf. En daar zagen we dat het de volgende dag alweer direct met een steile
klim zou beginnen. De spieren deden het nog prima, maar ik voelde duidelijk dat
ik ham-strings had, iets wat je normaal niet bewust bent. Zo voelde ik
langzamerhand wel meer dingen die ik normaal niet voelde.
Maar iedere ochtend leek het
weer over, dus konden we nog even doorgaan.
De volgende ochtend dus
inderdaad dat steile stuk. Bleek maar een stukje te zijn.
Zo snel als dit keer waren we
nog nooit verdwaald, we liepen nog geen 2 minuten. Maar ja, het boekje sprak van
plateau en afdalen langs rotstrappen. Dat plateau was een gewoon normaal
grasveldje en voor je bij die rotstrappen was, moest je even linksaf, maar welke
linksaf? Dit was dus even een misser. Het betekende wel een nieuw record,
verdwalen binnen 2 minuten na de start.
Vandaag zouden we in een
gebied komen waar ik me al een tijdje op had verheugd: de wijngaarden. Mijn
slijterskennis over druivenrassen borrelde naar boven en ik wilde Gijs graag van
alles vertellen over de Auxerrois, Riesling, Rivaner en Elbling, typische
Luxemburgse druivenrassen.
Bleek ik niks te hoeven
vertellen, want regelmatige stonden er ‘leerborden’langs de weg, met van alles
over druiventeelt, ziekte- en insectenbestrijding en de bezigheden in de
wijngaard.
We hadden rond lunchtijd een
leuke ontmoeting met een aantal wegwerkers, die wellicht iets te vieren hadden.
Ik kan me tenminste niet voorstellen dat wegwerkers normaal in hun middagpauze
een barbequetje aansteken, kratten pils nuttigen en dozen taart op een
geïmproviseerde tafel hebben staan en dat alles op een brug over een riviertje.
Ze zaten een beetje verdekt opgesteld en toen ze ons hoorden aankomen schoot er
1 tevoorschijn om te kijken of het goed volk was. Was misschien bang dat het de
baas himself was, die kwam controleren. Waarom zijn we eigenlijk hieraan voorbij
gelopen? Er zat tenslotte nog taart in de doos.
Nee, wij liepen door, op weg
naar Manternach. Het boekje beloofde daar een glaasje (=café), dus dat was
hoopvol.
IJdele hoop, zo bleek. Dat is
toch wel vaak, moet ik zeggen. De beloofde kroeg is 1. voorgoed gesloten 2.
tijdelijk gesloten 3. net op dat moment even gesloten. 4. lijkt gesloten, maar
heeft een klemmende deur 5. kan maar beter sluiten, want het is een treurige
bedoening.
Gelukkig is er ook nog
mogelijkheid 6. en dat is: verdient een pluim, want komen met keukenrol
aandragen als je een beetje nat van de regen binnenkomt en vinden ons dan ook
nog eens kampioenen en hebben bovendien heerlijke koffie.
Van Manternach naar
Grevenmacher was een saai stuk, maar dankzij onze draftechniek in recordtijd
gelopen.
Grevenmacher stond beschreven
als een pittoresk plaatsje, dus hebben we er nog maar een kilometer sightseeing
aan vast geknoopt, met als eindpunt een patisserie, weliswaar zonder appeltaart,
maar wel veel ander lekkers.
Vervolgens was het auto
ophalen en op weg naar Stadtbredimus, waar we 3 nachten in hotel l’Ecluse zouden
overnachten.
Dat bleek gunstig gelegen, aan
de doorgaande weg en met bushalte voor de deur. En van die bushalte hebben we de
volgende dag gebruik gemaakt door nu eens geen autotruc te doen, maar gewoon de
bus naar Grevenmacher te pakken en te eindigen bij het hotel. Een beste keus.
Gelukkig hadden we een kamer
aan de achterkant, met uitzicht op tuin en wijngaarden. Je weet het anders maar
nooit aan zo’n doorgaande weg.
Een restaurant was aanwezig en
bood Gijs een stevige biefstuk en aangezien ze een poster hadden met ‘les moules
sont arrivees’ liet ik me een enorme pan mosselen in knoflookroomsaus goed
smaken.
De overige avonden aten we
‘buitenshuis’. Even verderop bleek de beste Chinees van Europa te zitten (ook de
vriendelijkste en de goedkoopste) en de laatste avond hebben we in Remich een
overheerlijke salade met warme geitenkaas verorberd.
Het traject Grevenmacher –
Stadtbredimus hebben we voor een deel in de miezerige regen gelopen. Eigenlijk
niet erg, behalve dan voor Gijs, die zijn capuchon thuis had laten liggen, maar
daar kreeg hij dan ook een keukenrol voor aangeboden bij de koffiestop. Het
voelt altijd goed als je bepaalde dingen niet voor niks hebt meegenomen. Dus de
regenkleding bleef niet ongebruikt in de tas.
Bovendien was het in de middag
praktisch droog.
Tijdens deze wandeling hebben
we ons vaak verbaasd over de verscheidenheid aan bouwstijlen in Luxemburg (in
België was dat zo mogelijk trouwens nog erger). Het lijkt wel of sommige mensen
er alles voor over hebben om maar in iets te wonen dat waarschijnlijk op een
kasteel moet lijken. Blijkbaar kan en mag dat allemaal. Wel was ik jaloers op
het uitzicht dat veel huizen hadden, op Moezel en wijngaard. Dat is toch heel
wat benijdenswaardiger dan uitzicht op de flats van Zoetermeer en de treurwilg
van de buren.
Over treurwilg gesproken……. De
tv die we op de kamer hadden, maakte melding van het overlijden van André Hazes
en daar treurden wij even om en Hazes-liedjes bleven de komende dagen door mijn
hoofd spoken. Jammer dat het geen wandelmuziek was, anders hadden we goed in de
maat kunnen lopen en zingen.
Dan kwam vrijdag de laatste
volle wandeldag.
Het was al duidelijk dat we
het stuk Luxemburg niet helemaal af zouden krijgen, maar dat we gelukkig toch al
wel even in Frankrijk zouden komen en wel net voorbij Mondorf-les-Bains.
Gijs parkeerde zijn auto net
over de grens vrijdagochtend en wij eindigden dus die dag in Frankrijk!
Maar daarvoor moest eerst nog
gelopen worden. Eerst nog een aangenaam stuk door het bos tussen Stadtbredimus
en Remich, daarna flaneren over de beeldenboulevard van Remich (leek wel een
variatie op beelden aan zee in Scheveningen) , een stuk langs de Moezel, liever
gezegd boven de Moezel en uiteindelijk draaiden we van de Moezel af om weer naar
het westen te gaan, langs de zuidgrens van Luxemburg. Maar niet voor we stil
hadden gestaan bij het imposante beeld van de H. Donatius, die de taak op zich
heeft genomen de wijngaarden te beschermen tegen donder en bliksem. Dat beeld
had dan ook een stevige bliksemschicht in de hand. De dag ervoor waren we ook al
een kapel voor diezelfde heilige tegen gekomen, jawel, ook tussen de
wijngaarden.
Wijn is er trouwens goedkoper
dan koffie, 1,25 tegen 1,60!! Maar ja, om zo tijdens het wandelen al in de
ochtend aan de wijn te gaan….. nee, zo zuinig waren we niet. (alhoewel…..)
In het typische Moezeldorp (ik
citeer het boekje, ik heb het niet zelf bedacht) Wellenstein was het een geval
van 2. en 3. (cafés tijdelijk gesloten en toevallig op dat moment even
gesloten), dus zochten wij een druivenpers op een pleintje op om daar heerlijk,
nog net in het zonnetje de thermoskan met heet water tot thee om te toveren.
Earl Grey, tis maar dat jullie het weten.
Toen wij eenmaal westwaarts
waren gegaan, volgens de instructies uit het boekje, werd het voor het eerst
minder stijgen en dalen, dat was heeeeel welkom. Minder leuk was dat het
landschap wat saai werd. Maar dat kon ook niet anders na zoveel moois de dagen
ervoor.
Mondorf-les-Bains is een
ouderwets en nostalgisch kuuroord, uit een tijd dat chique lui een
vakantiebestemming zochten die paste bij hun kwaal. Welke mineralen Mondorf bood
is me niet duidelijk geworden. (misschien iets tegen verzuurde spieren?) Wel
was het handig dat de diverse kuurbaden en bijbehorende faciliteiten met
overdekte paden met elkaar waren verbonden en dat die deel uit maakten van onze
route, zo bleven we namelijk droog tijdens een stortbui. En aan het eind van de
overkapping was weer een patisserie, dus dat was ook heel gunstig.
De auto in Frankrijk opgehaald
en terug naar l’Ecluse voor de laatste overnachting.
Het plan was om het weer te
laten bepalen of we de volgende dag nog wat zouden lopen of direct richting
Nederland zouden gaan.
Het bleek te regenen. Maar
omdat iedere kilometer ons dichter bij Nice zou brengen, besloten we toch nog
een tochtje van 9 km te maken, naar Hellange. Er stond in het boekje dat
Mondorf-Altwies 2,6 km was, Altwies-Aspelt 2,8 en Aspelt-Hellange 4,2 km.
Makkelijk rekensommetje dus. Dat we uiteindelijk op 12 km uitkwamen is niet onze
schuld! Er bleek een foute km opgave in het boekje te staan: 4,2 moest zijn 8,2,
wat vervolgens weer minder bleek te zijn door een routewijziging in verband met
een inmiddels aangelegde snelweg.
Het toeval wilde dat we
zaterdagmiddag om 12.15 eindigden in Hellange, exact hetzelfde tijdstip waarop
we de week ervoor in Gmünd waren gestart, dus precies 1 week gelopen.
Dat gaf een zeer voldaan
gevoel, want alles bij elkaar hadden we dan toch maar ruim 150 kilometer onder
de zolen.
De patisserie in Mondorf
bleek onderhevig te zijn aan punt 3, dus we moesten uitwijken naar brasserie
Paris, waar we helaas de week niet met appeltaart konden afsluiten. Appeltaart,
en zelfs hele goede, bleken ze wel te hebben bij de AC vlak voor Luik, op de
terugweg.
Die terugweg verliep
voorspoedig, geen vakantiedrukte, dat is het voordeel van september.
En in Nederland teruggekomen
bleek het te regenen, de hele week al ongeveer. Hadden wij toch maar weer
geboft.
Zouden we de volgende keer
weer zo boffen met het weer en alles?
Dat blijft voorlopig nog een
vraag. Want de volgende keer, dat wordt., als de plannen doorgaan, april 2005.
Beste ontdekking deze week: de
Chinees in Remich
Beste koop: mijn nieuwe Hanwag
schoenen
Beste bagage-onderdeel:
thermoskan en theezakjes
Beste uitzichtpunt: na de
steile klim vanaf kapel Bildchen
Beste jeugdherberg van de
wereld: Vianden
Mirjam
