Vise - Micheroux - Banneux
GR5 11- 13 april 2003
Hoi allemaal,
We zijn weer terug van weggeweest! Een weekendje
Ardennen. Wat was dat heerlijk, zeg. Maar echt alles zat dan ook mee. Zelfs
Rob heeft ons niet in de maling genomen. Alleen Rose heeft een poging gedaan
om hem op de kast te jagen, door te melden dat ze op het laatste moment toch
meeging, maar daar trapte onze Robbie niet in en vond dat ze dan ook maar echt
moest komen. Rose, je was van harte welkom geweest. En bovendien zagen we af
en toe bordjes waar uit bleek dat deze route ook deels richting Santiago gaat,
dus dan was je al een stuk je op weg geweest.
Wij zijn vrijdag avond vanuit Zoetermeer met 2
auto's en 4 personen richting Limburg gegaan en hebben onderweg wat gegeten.
Rob was toch tot 11 uur in touw met zijn callgirls, dus voor die tijd waren
wij ongewenst. Toen wij daar netjes op tijd aankwamen mochten wij nog
even een glimp opvangen van Rob in werkkleding (3 delig grijs met zijden
stropdag en gepoetste schoenen), maar al direct ging de stropdas af en de
schoenen uit. De borrel stond al klaar en de sfeer was alsof we op vakantie
gingen; vol verwachting. Gijs en Anita mochten in de werkruimte van de
callgirls, Marian en ik deelden de woonkamer.
De volgende ochtend om half 8 kwamen we in actie
en na alle slaaptroep te hebben opgeruimd en de kamer weer bewoonbaar te
hebben gemaakt, trakteerde Rob ons op een uitgebreid ontbijt met sap en ei en
zo. Na een boterhammetje voor onderweg te hebben gesmeerd en de afwas te
hebben weggewerkt, waren we klaar voor vertrek. Het was half 9 ongeveer, een
mooie tijd dus.
Nou stond ons nog een hele toer te wachten om 3
auto's op diverse plekken te krijgen voor we uiteindelijk in Vise van start
konden gaan.
Van Brunssum naar Maastricht leidde Rob de kudden,
dat was echt een heel gedoe vond ik. Er stond niet bij Brunssum gewoon een
bord richting Maastricht, maar het was hier naar rechts, dan weer naar links,
dan leek het weer terug naar Brunssum te gaan en Rob scheurde als een bezetene
door het heuvelland (en wij er natuurlijk achteraan, anders was het een
verloren zaak). Maar alles kwam goed en opeens reden we op de doorgaande weg
door Maastricht met al die stoplichten. Gelukkig was Maastricht nog niet goed
wakker en konden we doorscheuren.
En toen was daar al snel België. We zoefden langs
Vise. De verleiding was groot om daar maar gelijk te starten, maar eerst moest
er een auto naar Banneux, het eindpunt van de zondag en vervolgens eentje naar
het eindpunt van de zaterdag. De spanning steeg toen Marian praktisch zonder
benzine stond en bij iedere heuvel bang was dat ze het niet zou halen. En als
je ze nodig hebt zijn er natuurlijk in de wijde omtrek geen benzinestations.
Maar ook dit kwam goed en voordat Anita en Gijs
zouden moeten duwen, was er een piepklein dorpspompje met nog net genoeg
benzine in het reservoir om Marian aan het rijden te houden.
De eerste 4 kilometer waren hetzelfde als de
laatste 4 van het Pelgrimspad, die hadden we dus net zo goed over kunnen
slaan.
En toen werd het echt leuk. Hup, gelijk het
weiland in en uitzicht op een paar mooie hoeves en een kasteel. En in het
eerst volgende dorp (Dalhem) al gelijk een fort op een heuvel en een
koninklijke bruiloft op de tv en het café waar we onze eerste stop hielden,
dit keer natuurlijk niet WA en Max, maar ene Belgische Laurent met een bruid
die er niet echt veel zin in had, aan haar gezicht te zien.
Voor Rob werd het een echt biere blanche en voor
ons café au lait. Dat werd geserveerd met paaseitjes en een chocolade haasje.
En, dat mag wel even gezegd worden, de Belgische horeca is echt niet duur. Dit
alles kostte nog geen 7 EURO!
Op dat moment beseften we nog niet dat het zo'n
beetje onze enige consumptie zou worden voor deze dag en de dag erna, dat
wil zeggen onderweg. Volgens het boekje waren er heel frequent
rustgelegenheden, maar dat was wel erg optimistisch en Belgisch!
Het was gelukkig heerlijk weer, dus een stop op
een (stevige) boomstam was alleen maar heerlijk en een slaapje en een weiland
was ook niet verkeerd.
Zo wandelden wij zalig door bossen en dorpjes,
langs weilanden en beekjes en hadden het prima. Het leven was een feest.
Het eindpunt voor die dag, Micheroux, bereikten we
rond 5 uur. Het leek een flink dorp waar wel een flappentap zou zijn (ook al
was het eten en drinken redelijk van prijs, met die
euro's gaat het toch
altijd harder dan je dacht), dus daar eerst naar op zoek. En ja hoor, 2 vlak
bij elkaar. Maar wat hebben die Belgen nou bedacht om het ons moeilijk te
maken: het zijn of automaten waar je niet met een giropas in kunt komen,
alleen met het pasje van dat onbekende bankmerk, of de automaat moet eerst
geactiveerd worden met een ander pasje en dat hebben wij Nederlanders niet.
Dus de Postbank die zo luid verkondigt dat je met je giropas overal in het
buitenland geld kunt tappen, heeft even België niet meegerekend.
We hebben onze frustratie maar even weggedronken
met echt Belgisch bier in een onvervalste Belgische kroeg. Heerlijk die oude
vrouwtjes die daar ook een pintje pakken en de vrouw van de kroegbaas op haar
gouden muitjes door de zaak sloffend. En de oude biljarten die er stonde
en de kaartende tandeloze mannetjes. En de mannen wc, half buiten op de
''cour''.
Daarna was het tijd om met de auto van Rob een
paar kilometer terug te rijden naar Saive, waar ons overnachtingadres was. Ik
had uit een boekje met B&Badressen iets gevonden en dat bleek erg leuk te
zijn. Het was makkelijk te vinden en mevrouw Jehin stond ons al op te wachten.
Het was een huis van zo'n 150 jaar oud, erg mooi
gerestaureerd en met een grote tuin er om heen, waar de viooltjes keurig om en
om paars en geel netjes op 22,5 cm. van elkaar af stonden geplant. Boven
hadden ze een 2 persoons kamer, met antiek 2-persoonsbed voor Gijs en Rob. En
een 4 persoons kamer, met 4 losse bedden voor de dames. Gijs is ondertussen
wel gewend dat hij met iemand intiem moet slapen dus hij keek niet zo benauwd,
maar Rob had zo zijn bedenkingen en wilde wel graag in het vierde losse bed
bij ons . Zo had Gijs eens een keer het rijk alleen.
De grote kamer bestond uit een laag deel en een
hoog deel, de Limbo's sliepen in het hoge deel en de oudere rijpe vrouwen in
het lage deel.
Nou was er bij de kamer een natte cel, heel mooi
allemaal, maar de kwaliteit van de douchekraan was toch dubieus. Hij was
eigenlijk te goed, die kraan. Er kwam zo'n harde straal uit, dat de douchekop
zichzelf niet in bedwang kon houden en af en toe een eigen leven ging leiden
en in plaats van op je hooft opeens over de douchecabine heen spoot en alles
behalve de douchende persoon zeiknat werd. Maar goed, we hadden handdoeken om
de zaak weer te deppen en te dweilen.
Onze gastvrouw kon ons 3 restaurants in de buurt
aanraden en direct al de eerste was een schot in de roos. "le Paradoxe'',
een Italiaans restaurant, maar veel meer dan een pizzeria. Pizza's hadden ze
trouwens niet eens. Wel een hoop andere lekkere dingen, en weer absoluut niet
duur (daar kan de Van der Valk waar Gijs, Anita en ik op de terugweg hebben
gegeten nog heel veel van leren).
Om een uur of 11 waren we weer terug en besloten
we, onder protest van Rob, te gaan slapen.
Als je zo met z'n vieren slaapt hoor je elkaars
geluiden behoorlijk. En vooral Rob liet merken als het geluiden waren waar hij
het niet mee eens was.
De volgende ochtend was het weer stralend en
aangezien we vroeg naar bed waren gegaan konden we er ook zonder moeite vroeg
uit. Na een ''petit dejeuner gourmand'' met 3 soorten zelfgemaakte jam, cake,
camembert en allerlei vleeswaren, waren we al voor kwart voor 9 onderweg naar
Micheroux en voor 9 uur liepen we fluitend door de weilanden.
Deze dag werd het landschap alleen maar nog
mooier, meer heuvels, nog leukere paadjes en boerderijen en nog mooier weer.
Het was echt een dat om alleen maar in superlatieven over te spreken. We
moesten over beekjes springen, liepen door een rivierbedding en hadden steile
afdalingen en beklimmingen. En dat terwijl ik had gedacht dat we maar beter zo
snel mogelijk naar de Vogezen konden rennen, want de Ardennen zouden wel soft
zijn. Niks ervan.
In Nessonvaux troffen we zowaar een terrasje,
weliswaar zowat midden tussen het razende verkeer, met stoelen en waar ze ook
nog iets te eten hadden (gehaktballen).
Daarna de laatste etappe naar Banneux, met nog een
keer een flinke klim naar 320 meter hoogte en een heerlijk bos.
Eigenlijk al redelijk vroeg, voor 4 uur, bereikten
we Banneux, een bedevaartsoord waar ooit Maria aan iemand is verschenen. Er
zijn nog een hoop mensen die daar waarde aan hechten, want het was er zo druk
als in de Efteling. Ook de souvenirs leken erg op die in de Efteling. Alleen
was de toegang hier gratis, terwijl er zelfs als extra attractie veel mensen
in rolstoelen figureerden en ook nog wat mensen van geestelijke rang.
De warme wafels waren er in ieder geval vers en
lekker.
Mijn auto stond er nog (had tenslotte onder het
waakzaam oog van een stenen Maria het weekend doorgebracht), ook mijn
autosleutels waren er nog (waren gelukkig door Rob van de bodem van zijn auto
opgevist) en zo scheurden wij op weg naar Micheroux om auto 2 weer op te
halen, waarna auto 3 aan de beurt was.
Zo kwam er een einde aan ons Ardennenavontuur.
Graag had ik een nieuwe afspraak voor een volgend
(langer) weekend of een week gemaakt, maar het blijkt toch dat iedereen andere
wensen en mogelijkheden heeft, dus dat is er nog niet van gekomen. Als Anita
meer weet over een nieuwe baan en Marian weet of haar Nepalplannen
doorgaan,dan zullen we een en ander eens opnieuw bekijken.
Een ding is zeker: ikzelf heb echt het voornemen
om dit jaar zeker het Belgische stuk en misschien een stuk Luxemburg af te
lopen en desnoods doe ik dat alleen, maar liever met anderen erbij. Dus jullie
krijgen van mij vast dit jaar nog wel eens de vraag of er nog iemand zin heeft
om verder met mij te lopen.
Zo, ik houd het voor gezien en ga dit versturen.
Allemaal de groeten en tot ziens.
Mirjam